موسيقي‌شناسي يكي از گفتمان‌هاي بينارشته‌اي است كه از يك سو به تاريخ موسيقي، انواع آن، مباني نظري و زندگي اجتماعي‌اش مربوط مي‌شود، و از سوي ديگر مباحث مهمي را در فلسفه، زيبايي‌شناسي، روش‌شناسي، علوم طبيعي و فيزيكي و به ويژه علوم انساني، در بر دارد. هدف اين بينارشته كشف مباني، قاعده‌ها و شيوه‌هاي مختلف آفرينش و دريافت موسيقي است. در نتيجه، از صوت‌شناسي، تاريخ موسيقي، سازشناسي، فرم‌هاي موسيقايي، فنون آهنگ‌سازي و نوازندگي، نظريه، تحليل و نقادي موسيقي تا هنرهاي ديگر و بسياري از شاخه‌هاي علوم و فلسفه را شامل مي‌شود. اين كتاب، فرهنگ تحليل مهم‌ترين مفاهيم موسيقي‌شناسي است. در هر مدخل آن كوشش شده تا با زباني ساده، پيچيده‌ترين مفاهيم (هم در گستره‌اي كلي و هم در حوزه خاص موسيقي) توضيح داده شوند، و بر اساس دو نظام ارجاعي، ارتباط مفاهيم با هم روشن شوند. اين فرهنگ به عنوان راهنماي نظري در فهم ساير گفتمان‌هاي بينارشته‌اي در گستره كلي هنري، براي دانش‌جويان و هنرآموزان رشته‌هاي غير موسيقايي نيز مفيد است.