در اين کتاب مي‌خواهم درباره‌ي نظري بحث کنم که در بيش‌ترِ جوامع غربي به صورت «عقل سليم» درآمده است: يعني اين‌که مرحله‌ي توسعه‌ي اقتصادي‌ـ‌سياسي کنوني، پيشرفت بزرگي در تکامل بشر است و بايد امکان‌هاي اين مرحله را بستاييم. جامعه‌شناسان ادعا مي‌کنند که ما وارد «مدرنيته‌ي دوم» شده‌ايم که در آن، افراد رهاشده از پيوندهاي جمعي اکنون مي‌توانند سبک‌هاي زندگي متنوع خودشان را، که از قيد وابستگي‌هاي قديمي آزاد هستند، به وجود آورند. «جهان آزاد» بر کمونيسم پيروز شده و با تضعيف هويت‌هاي جمعي، جهاني «بدون دشمن» اکنون امکان‌پذير شده است ... مي‌خواهم اين ديد «پساـ‌‌سياسي» را به چالش بکشم ... با موشکافي برخي از نظريه‌هاي رايج که «روح زمانِ» پساـ‌‎‌سياسي را در مجموعه‌اي از حوزه‌ها ــ جامعه‌شناسي، نظريه‌ي سياسي و روابط بين‌الملل ــ تأييد مي‌کنند، استدلال خواهم کرد که اين رويکرد به‌غايت اشتباه است و، به جاي اين‌که به «دموکراتيک‌سازيِ دموکراسي» کمک کند، خودش منشأ بسياري از مشکلاتي است که نهادهاي دموکراتيک اکنون گرفتار آن‌ها هستند.