هشام جعيط مورخ‌ نوانديش معاصر مسلمان با تکيه بر جامعه‌شناسي، فلسفه و جغرافياي تاريخي و تحت تأثير امثال هگل، مرلوپونتي و اقبال لاهوري، نوسازي انديشه را سامان داده و در بررسي تاريخي و تطبيقي اديان و روايت‌هاي ديني، تاريخمندي دين را در «زمان دنيوي» اثبات مي‌کند. هشام با اين رويکرد و با باور به خاتميت اسلام معتقد است عصراني شدن دين خاتم که در ذات تاريخيت آن نهفته، توسع? مدرن جامعه و دولت مسلمان را عملي واجب مي‌داند. اين کنش ضروري جز با حذف سلط? تاريخ از انديش? ديني و طبعا ايجاد تعادل ميان «هويت اسلامي» و «جهاني شدن» ممکن نيست.