از نظر مارسل پانيول، "1) خنده آواز پيروزي است: بيان يک برتري لحظه اي است، اما ناگهان با خنده بر تمسخر کشف مي شود. - 2) دو نوع خنده وجود دارد که به يک اندازه دور هستند. "يکي از ديگري، اما به اندازه دو قطب سياره ما کاملا متحد شده اند - 3) اولين خنده واقعي، سالم، مقوي، خنده آرام است: من مي خندم زيرا احساس مي کنم نسبت به شما (يا نسبت به او، يا نسبت به کل جهان يا نسبت به خودم برتري دارم) ما آن را خنده مثبت مي ناميم - 4) دومي خشن و تقريبا غمگين است: من مي خندم زيرا تو از من پست تر هستي من به برتري خود نمي خندم به حقارت تو مي خندم اين خنده منفي است. خنده تحقير، خنده انتقام، يا حداقل انتقام - 5) بين اين دو نوع خنده، ما با انواع ظرايف روبرو هستيم و در خط استوا در فاصله مساوي از اين دو قطب. ما خنده کامل را خواهيم يافت که از تداعي اين دو خنده تشکيل شده است."