تبار مورچگان روايتي طولاني از تلاش‌هاي جان‌فرساي يک منتقد سينمايي است که در اثر سانحه‌اي حافظه‌اش را از دست داده و حال مي‌کوشد فيلمي را به ياد آورد که تنها يک فرِيم از آن باقي مانده. نقب زدن به گذشته از خلال هيپنوتيزم و سفرهاي خيالي دور و دراز ميان آينده و حال و گذشته، نشخوار‌هاي ذهني مداوم درباره وضعيت بشر و تبعيض‌هاي نژادي و اجتماعي او را بيشتر و بيشتر در گردابي از خاطرات نامنسجم گذشته و رويدادهاي موهوم فرو مي‌برد. در اين کتاب که اولين رمان جدي نويسنده است، چارلي کافمنِ رمان‌نويس از پي چارلي کافمنِ فيلمنامه‌نويس قد علم مي‌کند و به نيرنگ‌هاي سينمايي و خصوصاً ژانر کمدي نيشخند مي‌زند. نويسنده پابليشرز ويکلي معتقد است کافمن نشان داده چطور هنر مي‌تواند برداشت انسان نسبت به جهان را تغيير دهد و به‌علاوه از طريق اين شيوه نوشتاري آزاد، عقايد خودش را درباره جهان و فرهنگ امروزي بر زبان آورده و اثر پيکارسک و طنز‌آميز وسوسه‌انگيزي خلق کرده است