ما يک سوم تا نيمي از زمان بيداري مان را در زمان حال سپري نمي کنيم. همان طور که نفس مي کشيم، از مکان و زمان حال «جدا» مي شويم. مغز ما اين قابليت را دارد که ما را به اتفاقات گذشته، موقعيت هايي که تصور مي کرديم و ساير تفکرات دروني مان منتقل کند. بدون شک تا به حال متوجه منحرف شدن ذهن خود شده ايد. زماني که نياز داريد تا بر روي مسئله ديگري تمرکز کنيد اما ناگهان ذهن شما با اراده و اختيار خودش شما را وسط موضوع ديگري پرت مي کند. ما دائما از زمان حال به سمت دنياي موازي و غيرخطي ذهن در حال حرکت هستيم و ناخواسته و دقيقه به دقيقه به «درون» کشيده مي شويم. ميل ذاتي ذهن ما انسان ها به جداشدن از محيط بيرون و اتفاقات پيرامونمان، باعث ايجاد گفتگويي در ذهنمان مي شود، همان چيزي که ما زمان زيادي از پياده روي هايمان را درگير آن هستيم. حال، سؤال اصلي که پيش مي آيد اين است: چرا؟ تکامل موجب شده تا تنها، ويژگي هايي ماندگار شوند که به بقا کمک مي کنند؛ بنابراين اگر اين مشخصه در مقوله بقا نمي گنجيد، انتظار نمي رفت که انسان به چنين خودگوي نيرومندي بدل شود. اما تأثير صداي درون آن قدر پيچيده و مهم است که ما به ندرت متوجه آن مي شويم، تازه اگر متوجه شويم! اگرچه صداي ذهن در اکثر مواقع به خوبي کار مي کند اما گاهي هم تبديل به پچ پچ هاي ذهني مي شود و زماني که صداي درون کنار برود و پچ پچ هاي درون سر، ميکروفون درون ذهن را در دست بگيرند، افکار ما نه تنها ما را عذاب مي دهند بلکه ما را فلج مي کنند!