شهر موسيقيدان‌هاي سپيد رماني است درباره هنرمندان. رماني است درباره ادبيات و موسيقي و شعر و حقيقت در جهاني ضدانساني، در عين حال رماني درباره عشق و عدالت است. رماني است همچون موزه يادآوري خاطرات براي قربانيان جنگ‌هاي کُرد. مانيفستي است درباره نيروي زندگي و نيروي شعر. اين اثر اثبات مي‌کند که بختيار پديده استثنايي ادبيات معاصر است. نوشهر موسيقيدان‌هاي سپيد رماني است درباره هنرمندان. رماني است درباره ادبيات و موسيقي و شعر و حقيقت در جهاني ضدانساني، در عين حال رماني درباره عشق و عدالت است. رماني است همچون موزه يادآوري خاطرات براي قربانيان جنگ‌هاي کُرد. مانيفستي است درباره نيروي زندگي و نيروي شعر. اين اثر اثبات مي‌کند که بختيار پديده استثنايي ادبيات معاصر است. نويسنده‌اي که قلم و جنون روايتش و پيچ‌وخم‌هاي نوشته‌هايش تحت تأثير هيچ مکتب ادبي خاصي نيست. اگر بخواهيم اين اثر را با اثري از ادبيات آلماني مقايسه کنيم من آن را در کنار دکتر فاوستوس توماس مان قرار مي‌دهم. اما اين دکتر فاوستوس کُرد بسيار متفاوت است، بسيار زنده‌تر و بسيار غمگين‌تر است. اشتفان وايدنر موسيقيدان‌ها بايد در زمان جنگ هم موسيقيدان باقي بماند. کسي که به دنبال آهنگي جاودانه مي‌گردد، نبايد خسته شود. جنگ و مرگ و درد هميشه بوده و خواهد بود. موسيقيدان درون روح ما هم بايد هميشه باشد، اين موسيقيدان درون ما موجودي مستقل از هستي نيست. او در دل اين جنگ هم حضور دارد. دفينه‌اي که او دنبالش مي‌گردد، در يکي از پستي و بلندي‌هاي تاريک همين دنياست. موسيقي نمي‌تواند ما را از اين دود و ويراني نجات دهد. موسيقي خودش در دل اين ويرانه‌هاست، بايد از همين‌جا بگذرد، چاره ديگري ندارد، موسيقيدان بايد بتواند در دوزخ هم زندگي کند. من سال‌هاي سال سوداي اين را داشتم که موسيقي را از دنيا و ستيزها و خرابي‌هايش دور نگه دارم؛ نگذارم آهنگ دود در گلوي فلوتم برود، اجازه ندهم اين زمين‌لرزه‌هاي بزرگ دست مرا بلرزاند، اما نمي‌شود. وقتي هواي پاک در زمين نيست، موسيقيدان بايد بپذيرد که از زهر هم موسيقي بسازد.