«خون‌آشام» اولين فيلم ناطق «کارل تئودور دراير»، چهار سال پس از ساخت «مصائب ژاندارک»، با هزينه‌اي بسيار پايين و بازيگران فرانسوي، با دکورهايي ابتدايي، به شکل عجيبي نه فقط دستاورهاي فرمي بي‌نظير فيلم قبلي فيلمساز بزرگ دانمارکي را در خود دارد، بلکه گام‌هايي بلندتر وراي آن فيلم و تمام سينماي دوران خودش گذاشته‌است. فيلمي که نام‌اش نويد فيلمي ترسناک را مي‌دهد که قرار است بيننده‌اش را بترساند و آن احساس اوليه‌ي غريزي را قلقلک دهد، به واسطه‌ي انتخاب هوشمندانه‌ي زاويه‌ي ديد دوربين، شيوه‌ي روايت داستان و طراحي شخصيت‌ها، مرموزترين و دروني‌ترين احساسات و اميال را به تصوير کشيده و بيننده‌اش را همگام با شخصيت‌هايش عميقا درگير ماجرا مي‌کند. ديويد رادکين در کتاب خون‌آشام از پس همه‌ي آن‌چه در ظاهر اين فيلم دراير را در ابتداي امر کوچک نشان مي‌دهد، مسائلي که فيلمساز توانسته با آن‌ها اثري درخشان و تا همين امروز سرشار از راز را خلق کند، کاوش کرده است. خون‌آشامي که شايد بتوان گفت در يک قرن گذشته و با اين همه هياهو و امکانات فني و مالي، هنوز که هنوز است، بهترين، پيچيده‌ترين، رازآميزترين و حتي ترسناک‌ترين خون‌آشام تاريخ سينماست، به گونه‌اي که هرگاه در فيلمي امروزي قرار است ارجاعي به فيلمي ترسناک در گذشته داده شود، بي‌شک انتخاب اول، فيلم جناب دراير است.