کار بزرگ فريدريش ويلهلم مورنائو در فيلم طلوع، آن‌جا هويدا مي‌شود که منتقدان، نظريه‌پردازان و دوست‌داران سينما، حتا امروز پس از قريب به يک قرن از زمان ساخته شدنش نيز به شکل عجيبي دوستش دارند و ستايش‌هايشان را نثارش مي‌کنند. اگر پس از ظلمت، نور است و پس از نور، ظلمت، طلوع يکي از اولين‌ها و سرآمدها در نمايش سينمايي و دراماتيک پايبند بودن به پيروزي روشنايي بر تاريکي و اهميت رستگاري در زيست بشري‌ست. فيلمي که پيچيدگي‌هايش در اجزايش بسيار بيش از اين‌هاست و چالش‌هاي روان‌شناختي و جامعه‌شناختي حاصل از زيست انسان مدرن شهري را با چنان حساسيت و دقتي پيش چشم و گوش مخاطبش مي‌گذارد که تا ابد مي‌شود لب به تحسين‌اش گشود. کتاب طلوع لوسي فيشر يکي ديگر از سري کتاب‌هاي يک فيلم، يک جهان است که اين بار شاهکار آقاي مورنائوي آلماني را زير ذره‌بين قرار داده است. کتاب سعي کرده با در نظر گرفتن جوانب مختلف فيلم که از طراحي صحنه و دکور عظيم تا ابداعات تکنيکال منحصر به فرد که حرکتي‌‌ست ميان سينماي صامت و ناطق، دست به تحليل فلسفه‌ي فيلمساز در برخورد با سوژه‌اش بزند. فيلم مورنائو با عنوان کامل «طلوع: آواز دو انسان» با ريشه‌هاي سترگ‌اش در اکسپرسيونيسم آلماني، همان‌طور که اولين فيلم يک فيلم‌ساز آلماني در آمريکاست، ماحصل ترکيب اکسپرسيونيسم با ژانرهاي محبوب آمريکايي‌ها مثل ملودرام نيز به حساب مي‌آيد و همين امر موجب شده فيلم از ترکيب دوگانه‌ي عجيبي برخوردار شود که همين مهم بر اهميت فيلم در تاريخ سينما افزوده است. کتاب طلوع فيشر را مي‌توان به اميد تابيدن نوري ديگر بر يکي از مهم‌ترين فيلم‌هاي نابغه‌ي جوانمرگ آلماني، خواند، لذت برد و ياد گرفت.