تعداد نويسندگان بزرگي که از اقتباس‌هاي سينمايي انجام شده از روي رمان‌هاي‌شان راضي بوده‌اند، بسيار کم است. البته اين موضوع اغلب به ضعف فيلم‌هاي اقتباسي مربوط نمي‌شود و در بيشتر مواقع عدم شناخت نويسندگان از سينما و نظام نشانه‌شناختي آن است که باعث مي‌شود نويسندگان از اقتباس انجام شده ناراضي باشند. با اين همه، بوده‌اند نويسندگاني که فيلم اقتباس شده از کتاب‌شان را دوست داشته و تحسين کرده‌اند. ولاديمير ناباکوف يکي از آن‌هاست که اقتباس استنلي کوبريک از رمان لوليتا را رو دوست داشت و در گفت‌وگوهايش بارها به آن اشاره کرد. با وجود اينکه کوبريک در اقتباسش تغييراتي در داستان انجام داد و بسياري از جنبه‌هاي آزاردهنده‌ي رمان براي عموم را – در فيلم خيلي کمتر از رمان به احساسات جنسي مرد به دختر نوجوان پرداخته شد و ذهنيت تجاوز نيز ازبين رفت - تعديل و خنثي کرد، باز هم فيلم براي خود نويسنده، دوستداران کتاب و ديگر علاقه‌مندان سينما، به فيلمي درست و در کمال تبديل شد. کتاب «لوليتا» در ادامه‌ي مجموعه‌ کتاب‌هاي «يک فيلم، يک جهان» با زير نظر گرفتن فيلم کوبريک در همه‌ي جهاتش، از جمله شيوه‌ي برخورد فيلم‌ساز با منبع اقتباسش، انتخاب بازيگران، شرايط توليد، برخورد مخاطبان و منتقدان و ... خواننده را به ديدي تا حدود بسياري کامل و جامع از اين فيلم مي‌‌رساند. ريچارد کورليس به خوبي توانسته در لوليتا به واکاوي و بازنگري در فيلمي بپردازد که شايد به اندازه‌ي رمان منبع اقتباسش جنجالي نبود، ولي هم‌چنان يکي از مهم‌ترين و بهترين کلاس‌هاي درس است براي فهم چگونگي يک اقتباس وفادارانه و در عين حال مستقل.