سکوت بره‌ها بسياري از بينندگان‌اش را به پيش و پس از خودش تقسيم کرد و دامنه‌ي تأثيرش بر فرهنگ عمومي مردم سرتاسر جهان چنان بود که در واکنش به فشارهاي رواني زندگي مدرن، اين جمله را زياد مي‌شد شنيد: «همين که با همه‌ي اينها به هانيبال لکتر آدم‌خوار تبديل نشده‌ايم، جاي شکرش باقي‌ست». فيلمي که جاناتان دمي با نبوغ و راديکاليسم برآمده از رويکردهاي روايي و فرمي خاص خودش که ريشه‌هايش را مي‌شد در آثار دهه‌ي هشتادش مثل «چيزي وحشي» و «شنا به کامبوج» ديد، پس از اکران‌اش به شکل بي‌سابقه‌اي نظر همگان را به خود جلب کرد و همه‌ي طيف‌هاي منتقدان و جمعيت بزرگي از مردم دوستش داشتند و ستايش‌اش مي‌کردند. ايوون تاسکر در تک‌نگاري تحليلي – پژوهشي‌اش بر سکوت بره‌ها، طريقتي که دمي برگزيده را بررسي کرده و نشانه داده که او چه‌گونه توانسته اثري به شدت التقاطي با درهم‌آميزي ژانرهاي مختلف خلق کند و درنهايت فيلمي شخصي بسازد که به وضوح به پديد آمدن امر نو در کارگرداني، بازيگري و فيلمنامه‌نويسي منتهي شده است. سکوت بره‌ها کتابي‌ست براي گريز به اعماق تريلري روان‌شناختي که با وجود وجوه قدرتمند ژانر وحشت و ژانر جنايي، ابعادي بس عظيم‌تر يافته و پيچيدگي‌هايش در رويه‌ي ابتدايي اثر و لايه‌هاي زيرينش شناور است و کتابي که تاسکر نوشته، در کشف و تلاش براي فهم اين پيچيدگي‌ها مي‌تواند کمک‌ کننده باشد.