به راستي اين نامه ها (غم نامه) يا (رنج نامه ) است، و هر خواننده ي رقيق القلب و نازکدل را که به علم و ادب دلبستگي داشته باشد سخت متاثر مي سازد. ... اين بنده (نامه هاي قزويني به فروغي) را (غم نامه) يا (رنج نامه) شمرده ام و من بنده يقين دارد که بسياري از خوانندگان با احساس فاضل، در هنگام خواندن اين نامه ها به همين حزن و اندوه و اسفي که اين ناچيز به آن مبتلي شد، مبتلي خواهد گشت و چه بسا چون اين حقير اشکشان بر چهره شان بريزد که بخوانند و بدانند که علامه محمد قزويني با چه گرفتاري و خون جگري زندگي خود و زن و فرزندش را اداره مي کرده است و در عين حال آن همه اثر نفيس و شريف ادبي و تاريخي از خود به يادگار گذاشته است، و الله اکبر که اين چه استغناست يا رب، وين چه قادر حکمت است؟ کاين همه زخم نهان هست و مجال آه نيست! اميدوارم خوانندگان فضل و اديب اين نامه ها از توجه به سلاست و بلاغت و طرز انشاء نامه هاي مندرج در اين رساله و اينکه مرحوم علامه با چه دقت و ظرافت (حسب و حال) خود را به دوست معظمش [ذکاءالملک فروغي] بيان ميدارد غافل نشوند، آنجا که لازمه ي بلاغت در ايجاز است با چه ايجازي و آنجا که لازمه اش اطناب است با چه اطنابي قلم مي زند. نه ايجازش مخل است و نه اطنابش ممل (به تعريف اهل بلاغت)، در عين حال ذوق ظريف متعالي اش از اينکه نامه اش را به اشعار و امثال بيارايد دريغ نمي کند.