در اين خاطرات فاش کننده ، خنده دار و الهام بخش ، نويسنده ي پرفروش نيويورک تايمز و وزير امور خارجه سابق مادلين آلبرايت - از جمله ي پرخدمت ترين و خستگي ناپذيرترين کارمندان دولت در جهان - در مورد چالش ادامه کار بسيار فراتر از سن طبيعي بازنشستگي مي گويد. در سال 2001 ، هنگامي که مادلين آلبرايت به عنوان اولين زن وزير خارجه آمريکا در حال ترک دفتر بود ، مصاحبه کنندگان از او پرسيدند که چگونه مي خواهد به ياد آورده شود. وي پاسخ داد: "نمي خواهم به ياد آورده شوم" "من هنوز اينجا هستم و کارهاي بيشتري دارم که مي خواهم انجام دهم. هرچقدر که دشوار به نظر مي رسد ، من مي خواهم که هر مرحله از زندگي ام هيجان انگيزتر از مرحله ي قبل باشد. " در آن زمان گذار ، وزير امور خارجه احتمالات را در نظر گرفت: او مي توانست بنويسد ، تدريس کند ، سفر کند ، سخنراني کند ، شرکتي راه اندازي کند ، براي دموکراسي بجنگد ، به توانمندسازي زنان کمک کند ، براي کانديداهاي سياسي مورد علاقه کار کند ، زمان بيشتري را با نوه هاي خود بگذراند. به جاي انتخاب يک يا دو تا کار از اين ليست، او تصميم گرفت همه کارها را انجام دهد. براي تقريبا بيست سال ، آلبرايت دائما در حال حرکت است ، با روساي جمهور و نخست وزيران درگير مي شود و هر روز چيز جديدي ياد مي گيرد. وي از زمان ترک وزارت امور خارجه ، به کار خود ادامه داده است - و به ميليون ها نفر که مشتاق احترام هستند ، صرف نظر از جنسيت ، سابقه و سن ، صداي خودشان را داده است. به جهنم و جاهاي ديگر اين زن قابل توجه را در صريح ترين ، خنده دارترين ، صميمي ترين و جدي ترين شخصيت او نشان مي دهد. اين داستاني از دوران ما است که مي تواند براي ما آموزند باشد. داستاني که توسط يک زن خارق العاده با ذوقي بي نظير براي زندگي روايت مي شود.