اگرچه در سال‌هاي اخير استفاده از خيال‌ورزي‌هاي روانکاو در کار باليني با بيماران افزايش ‌يافته است، پژوهش‌هاي انتقادي اندک ارزشمندي اين مفهوم و مشکلاتي را که به‌کارگيري آن به همراه خواهد داشت، مورد بررسي قرار داده‌اند. با وجود عدم يکپارچگي در نحوه‌ي تعريف و به‌کارگيري خيال‌ورزي در ميان پيروان بايون، استفاده از اين مفهوم نزد ساير روانکاوان نيز احترام فزاينده‌اي يافته است. بوش مدعي است اين واقعيت که پيروان بايون بر مبناي مفهوم خيال‌ورزي پارادايمي جديد و افراطي در رابطه با عوامل درمان‌بخش در روانکاوي ارائه داده‌اند، از منظر بسياري پنهان مانده است. بوش برخلاف پيروان بايون تجربه‌ي خيال‌ورزي از جانب روانکاو را به خودي خود مفيد و مؤثر نمي‌داند، او نه‌تنها نقش تداعي‌هاي خود روانکاو و تأمل بر اين تداعي‌ها از جانب او را در ظرفيت بالقوه‌ي خيال‌ورزي‌ها براي دگرگون‌سازي عناصر بتا به عناصر آلفاي بيمار را برجسته مي‌کند، بلکه تداعي‌هاي روانکاو را به‌عنوان معياري براي تمايز قائل شدن بين خيال‌ورزي و ديگر احتمالات نظير انتقال متقابل معرفي مي‌کند. افزون بر اين، در ميان پيروان بايون درباره‌ي تبديل خيال‌ورزي‌هاي بصري به تعابير کلامي توافقي وجود ندارد، اما بوش بر اهميت اين تبديل کلامي تأکيد مي‌کند.