اين داستاني با پايان خوش است. هر کسي که لذت مردم را در خيابان‏‌هاي برلين [شرقي]‌، پراگ يا بوداپست در اواخر 1989 شاهد بوده، هرگز آن صحنه‏‌هاي شگفت‏‌انگيزِ جشن و شادي را از ياد نخواهد برد. اراده مردم طي فقط چند ماه بر جباريت پيروز شد. در اين ماه‏‌هاي سرگيجه‏‌آور، انقلاب‏‌هايي رخ داد که تقريباً مي‏‌توان آن‏ها را کاملاً مسالمت‏‌آميز خواند. اين انقلاب‏‌ها چهره جهان را براي هميشه تغيير داد. روايت اين کتاب در همين‏‌جا، در نقطه اوج اميد، خوش‏‌بيني، شکرگزاري صادقانه و ضيافت‏‌هاي عظيم خياباني تمام مي‏‌شود. يکي از بي‏‌رحم‏‌ترين امپراتوري‏‌هاي تاريخ زانو زد. شاعران و فيلسوفاني که در زندان بودند، ناگهان تبديل شدند به رؤساي جمهور و وزراي دولت. در آن شب سردِ نوامبر که ديوار برلين فرو ريخت، چنين به نظر مي‏‌رسيد که انگار زخم‏‌هاي بازِ قرن بي‏‌رحمِ بيستم عاقبت روند بهبودي خود را آغاز کرده است. اين رؤياها اصلاً احمقانه نبود. برخي از کارشناسان _ از همه قابل توجه‏‌تر، فرانسيس فوکاياما _ از خود بي‏‌خود شدند و پايان تاريخ و پايان تعارض‏‌هاي ايدئولوژيکِ آتي را اعلام کردند.