کاري که آرنت در کتاب توتاليتاريسم، جلد سوم از مجموع? سه‌جلدي عناصر و خاستگاه‌هاي حاکميت توتاليتر، قصد دارد انجام دهد، هرگز وظيفه‌اي ساده و بديهي نيست. او بايد سخت‌ترين کار ممکن را انجام دهد: بايد نظريه‌اي ارائه دهد که نشان دهد حاکميت توتاليتر (يا توتاليتاريسم) چه ماهيت، ساختار، سازماندهي و کارکردي دارد. کار وقتي دشوار مي‌شود که توجه مي‌کنيم او دو رژيم و جنبشي را مبناي نظريه‌پردازي خود نهاده است که دشمن يکديگر بودند و در جنگي انسانسوز ميليون‌ها نفر را از همديگر کشتند: رژيم بولشويستي‌ــــ‌‌کمونيستي شوروي و رژيم ناسيونال‌سوسياليستي آلمان. چگونه مي‌توان بزرگ‌ترين دشمنان تاريخ را همسرشت و همذات پنداشت و در يک دسته جاي داد؟ آرنت با مطالعه‌اي تطبيقي، گوشه‌گوش? اين دو جنبش و رژيم توتاليتر را زير ذره‌بين نظري خود قرار داده و نشان داده است اين دو، با آن‌که مناديان ايدئولوژي‌هايي متضاد و متخاصمند، در نهايت ساز? سياسي‌ـ‌ــ‌ اجتماعي يکساني را بر پا کرده‌اند که در آن انسان به معناي واقعي کلمه از فرايند هستي حذف شده است: فرايندهاي هيولاييِ تاريخ (کمونيسم) و طبيعت (نازيسم) جايگزين انسان کنشگر شده است و هر انساني‌ـــــ گناهکار و بي‌گناه، کنشگر يا بي‌کنش‌ ـــــ سر راه اين فرايندها قرار گيرد، ماننــد موجـودي کـه هيـچ‌گاه وجـود نداشتـه اسـت، از ميـان بـرداشتـه مي‌شـود؛ يـا بــي‌درنــگ بـه جوخــ? اعــدام سپــرده مي‌شــود يـا در ظلمــت اردوگاه‌هـا به ديـار فراموش‌شدگان (که بسي بدتر از ديار مردگان است) سپرده خواهد شد. در نهايت، پس از آشنايي دقيق با نظريه‌اي که آرنت در اين اثر تدوين کرده است، مي‌تـوان داوري کـرد که کـدام رژيــم بر اســاس چــه ويژگي‌هايـــي توتاليتـــر، کـــدام شبه‌توتاليتر، کدام پيشاتوتاليتر و کدام غيرتوتاليتر است.