برايش صبحانه آماده كردم، برگشت رو به من گفت: "آخرين صبحانه را با من نمي‌خوري؟!"، خيلي دلم گرفت، گفتم: "چرا اين‌طور ميگي، مگه اولين باره ميري ماموريت؟!". موقع رفتن به من گفت: "فرزانه سوريه كه ميرم بهت زنگ بزنم، بقيه هم هستن، چطوري بگم دوستت دارم؟ بقيه كه مي‌شنون من از خجالت آب ميشم بگم دوستت دارم"، به حميد گفتم: "پشت گوشي بگو يادت باشه! من منظورت رو مي‌فهمم"، قرار گذاشتيم به جاي دوستت دارم پشت گوشي بگويد يادت باشه! خوشش آمده بود، پله‌ها را مي‌رفت پايين بلند بلند مي‌گفت: "فرزانه يادت باشه!"، من هم لبخند مي‌زدم مي‌گفتم: "يادم هست!".