برايت با كلمات پيچك‌ها بافته‌ام. شب‌ها كه چشم‌هايت را مي‌بندي، وقتي وسط آن لحظه‌ي بي‌همتاي خواب و بيداري هستي، وقتي ميان جن‌ها تك‌ و‌ تنها مي‌ماني، آن‌ها راببويي و به ياد بياوري. برايت لباسي از حرف‌ها بافته‌ام تا با افتخار بپوشي و هيچ‌وقت سردت نشود. لباسي از مخمل ضخيم، با نخ‌هايي طلايي. اولين حرف اسمت را رويش دوختم؛ بي‌صدا و صميمانه، بي آنكه كسي باخبر شود، درست مثل سوگندي كه تنها خداوند آن را مي‌شنود.