آشنايي ما با پاراجانف با نمايش فيلم رنگ انار در انجمن فرهنگي ايران و شوروي و سپس در كانون فيلم و جاهاي ديگر بود؛ در اوايل سال‌هاي دهه پنجاه شمسي. من فيلم را نخستين بار در زماني كه دانشجوي سينما بودم در كانون فيلم ايران و چند سال بعد براي بار دوم در سينماي بولينگ عبده ديدم. فيلم مسلما عامه پسند نبود. برقراري رابطه با آن ابدا آسان نبود، حتي براي دانشجويان سينما. پر بود از اشيا و لباس‌هاي بومي كه به نظر مي‌آمد بدون درك معناي آن‌ها نمي‌شود فهميد فيلم چه مي‌گويد. به نظر مي‌آمد كه براي فهم آن بايد با فرهنگ ارمني آشنا شد، بايد معني نشانه‌ها را در آن فرهنگ فهميد تا بتوان آن را درك كرد.