يكي از جنبه‌هاي حياتي سازمان‌ها پرداختن به حوزه آموزش و يادگيري جهت توسعه شايستگي‌ها و مهارت‌هاي كاركنان، شركاي سازماني و كليه ذي‌نفعان براي رشد و توسعه شاخص‌هاي كليدي سازمان متبوع مي‌باشد. دپارتمان‌ها و واحدهاي مختلفي در سازمان‌ها به مديريت اين فرآيندها مي‌پردازند و طي سال‌هاي متمادي اين خدمات را در سطح سازمان‌ توسعه مي‌دهند. نگاه روزمره به فرآيندهاي آموزش و به‌سازي منابع انساني و گاهي دور شدن مجريان و تصميم‌گيرندگان از پژوهش، يكي از آثار و پيامدهاي چنين جرياني در آموزش و يادگيري خواهد بود. بررسي مسائل و چالش‌هاي سازماني با رويكردهاي نوين يكي از رسالت‌هاي آسيب‌شناسي آموزشي مي‌باشد. كاهش فاصله علم و تجربه، دانش و تجربه و نظريه و عمل در فرآيند آسيب‌شناسي آموزشي، يكي از اهداف اصلي اثر حاضر مي‌باشد.