سعي مي‌كنم لبخند بزنم، ولي حتي نگاه كردن در چشم مردم هم دشوار است. صداي پدرم را مي‌شنوم كه در گوشم مي‌گويد: «تماس چشمي، آنا.» ولي برقرار كردن تماس چشمي يعني ديدن و ديده شدن. سعي مي‌كنم از آن اجتناب كنم. در مقابل صحبت‌هاي مردم سرم به نشانه تأييد حركت مي‌كند، ولي قلبم در مخالفت با آن‌ها فرياد مي‌زند: «نه او به جاي بهتري نرفته. جايي كه بايد باشد همين‌جاست. هيچ جايي بهتر از اين‌جا برايش نيست. در كنار ما...»