خاطرات تداوم‌دهنده زندگي‌اند و بانوي قصه راستين ما، اندوه مرگ ناگهاني و تحمل ناپذير همسر را با مرور خاطراتش و زنده نگاه داشتن لحظه‌هاي با او بودن، تحمل پذير مي‌كند و در طول يك سال پس از كوچ همسرش، آن چنان با او مي‌زييد كه گويي در كنار اوست و گرماي نفس‌هايش را بر گونه‌ها و طنين خوش آوايش را در گوش‌هايش احساس مي‌كند. و زمان چه مهربانانه و همدلانه تيزي رنج را كاهش مي‌بخشد و خشونت درد را تحمل‌پذير مي‌گرداند. و بدين گونه است كه بانوي قصه ما پس از يك سال زيستن در دنياي خاطرات، گام به جهان واقعيت مي‌گذارد، اما همچنان همسرش را در كنار خويش احساس مي‌كند و اين بار نه سرگشته در دنياي خيال، بلكه مسئول در قبال زندگي، به عشق ژرفا و معناي تازه‌آي مي‌بخشد.