مي‌خواهم كلاه از كوه برگيرم. و كج بنشينم به تقليد درختان. چون ابرها به پشتم بنشينند. هيچ گذرنده چون من نيست. رنگ‌باخته و بر دره‌‌ها. خندان به ‌نام خويش. چون كج شوم و با درختان گيسو به آب دهم... دهه 40 شمسي يكي از درخشان‌ترين مقاطع شعر معاصر فارسي است. در اين دهه، جريان‌ها و موج‌هاي زيادي مانند موج ‌نو، شعر ديگر و شعر حجم از دل شعر نيمايي سر برآوردند. هوشنگ چالنگي از جمله شاعراني بود كه در اين دهه به شعر بي‌وزن موج ‌نو گرايش پيدا كرد و به همراه چند شاعر، گروه «شعر ديگر» را تشكيل دادند كه بعدها هسته نخستين «شعر حجم» شدند. آموخته‌ها و آموزه‌هاي شعري چالنگي در دهه 50 سرمشق شاعران جوان مسجد سليمان قرار گرفت و از پس آن و با حمايت پرشور منوچهر آتشي، موج ناب پا گرفت. چالنگي از زباني ويژه در سروده‌هايش بهره گرفته است. شعر او، شعري موجز است. توجه به عناصر اقليمي و طبيعت زادبوم خويش در سروده‌هايش جلوه‌اي تازه به شعرهايش بخشيده است. بازآفريني اسطوره در شمايلي تازه، فراروي از تقطيع نيمايي، تصويرهاي فراواقعي، آشنايي‌زدايي و استعاره‌گرايي از ديگر ويژگي‌هاي شعري اوست...