ديدگاهي به ما القا شده كه يك انسان ايدهآل بايد بسيار اجتماعي و بسيار برونگرا باشد. بايد در جمع و جايي كه در مركز توجه هست كاملا احساس راحتي كند، با همه گپ بزند و هميشه دور و برش پر از آدمهاي مختلف باشد. به همين جهت كم كم درونگرايي تبديل شده است به چيزي بين ناتواني و بيماري. يعني «سكوت»، «تفكر» و «عميق بودن» تبديل به صفات منفي «منزوي»، «محافظهكار» و «ترسو» شد و برونگرايي تبديل به يك استاندارد اجباري كه همه بايد از آن پيروي كنند و اين ما را مجبور ميكند كه از خود واقعيمان فاصله بگيريم. كتاب سكوت پاسخي است براي همه آنهايي كه بهترين دوران زندگيشان را با اين احساس كه يك جاي كار ايراد دارد گذراندهاند.
