شعر براي بودلر وسيله‌اي بوده است تا به قلب زندگي راه يابد و آن را برهنه و بي‌دريغ دربرگيرد، چون كاردي كه بر سينه‌اي مي‌نشيند. به همين جهت راه او از راه شاعراني كه "هنر را براي هنر" مي‌خواستند و طالب "شعر محض" بوده‌اند، جدا مي‌گردد. خود او در داستان فانفارلو مي‌نويسد: «مردم زندگي مي‌كنند، براي آن كه زندگي بكنند: و ما (افسوس!) زندگي مي‌كنيم براي دانستن.... روان خود را مي‌كاويم، چون ديوانگاني كه مي‌كوشند تا ديوانگي خود را دريابند و هر چه بيش‌تر در اين مقصود پاي مي‌فشارند، جنون آنا افزون‌تر مي گردد.»