تو كه پيراهنت نيلگون‌تر از شب بود. چرا از خواستگارم هزار اسب خواستي. او كه جز دل خود هيچ نداشت؟ تا آن سحر كه با مرغان هوا رفتي. و دانستم مرا براي خود مي‌خواستي. پس چرا هيچ‌گاه لب نگشودي. كه اقتدار در دست‌هاي تو بود و. اميد در خيال من؟