همينگوي در اين داستان، تجربه روان‌شناسي مردي درحال مردن را براي ما تصوير مي‌كند. همان تجربه‌اي كه خود، در زندگي آن را با واقعيت مرگ پيوند زد. همينگوي بر اساس همين انسان‌گرايي عاطفي تجربيات خودش را در قالب داستان به خواننده ارائه مي‌دهد. برخي از منتقدان ادبي جنبه‌هايي از زندگي شخصي ارنست همينگوي را در اين داستان منعكس مي‌بينند.