در اين منظره تيزه مرگ و بي‌ثباتي، نه فقط نسل برت و جيك و دوستانشان، كه همه نسل‌ها گم گشته‌اند. و آفتاب طلوع مي‌كند، مثل كتاب جامعه، ما را نه به يقين مذهبي مي‌كشاند، نه به نيهيليسم و ياس مطلق. اين كتاب كه يكي از اندوه‌بارترين مرثيه‌هاي آمريكايي است با حالتي شبيه به شكوه تراژيك، بر فضائل به سبك درآوردن اين ياس و تاب آوردن فقدان عشق صحه مي‌گذارد. همينگوي هرگز رماني به اين صلابت ننوشت، گرچه هيچ‌چيز از نبوغش در نگارش داستان كوتاه كم نشده. شور غنايي، كمتر رماني با اين حجم و اين شكوه را زنده نگه داشته است.