كالا در اتاقش را بست، او در اتاقش را به روي خودش قفل كرد، در اوايل زمستان 1913 به محض اين كه جراحت‌ها و آسيب‌هاي جسمي‌اش به قدر كافي بهبود يافت، توانست به سختي ولي با سماجتي لجوجانه با استفاده از عصا و با شانه هايي لاغر و خميده راه برود، سرش خم شده بود تا از چشم‌هاي نيمه باز پر از اشك حفاظت كند در مقابل نور شديد و خيره‌كننده‌ي خورشيد كه همچون برق تيغي بود...