در جهاني كه لحظه لحظه آن در حال نو شدن است و تحولات سريع، فراگير، متنوع و پيچيده از ويژگي‌هاي پايدار آن است، اتكاي به سرمايه فكري و معنوي انسان‌هاست كه توسعه جامعه، معني و مفهوم مي‌يابد. با توجه به محوريت انسان در فرايند توسعه، عوامل متعددي آن را قوام و دوام مي‌بخشد كه از آن جمله «آموزش» و «پژوهش» است. اين دو فرايند لازمه توسعه هستند. در واقع «پژوهش» ميوه درخت «آموزش» پويا و خلاق است. با نظام آموزش ضعيف، غير پويا، غير فعال و حافظه‌پرور نمي‌توان پژوهش نيرومند داشت. در نگاهي وسيع‌تر، اگر تحول جوامع به درستي تحليل شود مي‌توان به رابطه ديالكتيك تعليم و تربيت جامعه پي برد و بر اين باور و اعتقاد راستين صحه گذاشت كه جامعه‌اي نمي‌تواند بدون يك نظام آموزشي نوآور و خلاق به اهداف متعالي دست يابد.