به ماه دي، گلستان گفت با برف. كه ما را چند حيران ميگذاري. بسي باريده‌اي بر گلشن و راغ. چه خواهد بود گر زين پس نباري. بسي گلبن،‌ كفن پوشيد از تو. بسي كردي بخوبان سوگواري. شكستي هر چه را ديگر نپيوست. زدي هر زخم‌ گشت آن زخم كاري.