به ته هنر كه برسي به حجم مي‌رسي. حجم عمق هر هنري است، احساساتي نمي‌شود، بي حسي هم تعريفش نيست، مثل خود طبيعت است و به نفع طبيعت در هنر عصيان مي‌كند و در اين حالت سركش، زندگي فرزانه‌اي دارد، آماده براي كشف، ماده براي جذب، و نر براي هنر. ما اين عصيان را با خود مي‌بريم، بر شانه مي‌بريم، شانه‌اي كه زخم‌هايش از آن شماست.