شعر نو چه مولفه‌هايي دارد؟ نظام انديشگي شعر نو بر چه اصولي استوار است؟ ميراث فكري نيما تا چه ميزاني به شعر و جامعه امروز منتقل شده و جه راه‌حلي براي بحران شعر امروز ارائه مي‌دهد؟ مفاهيمي مثل «سوبژكتيطويته» و «ابژكتيوتيه»» چگونه مي‌تواند نه مي‌تواند نه تنها به شعر چند صدايي، بلكه به چشم‌انداز جامعه‌اي ديالوگي ياري رساند؟ براي هيچ يك از اين پرسش‌ها پاسخ قاطعي نداريم مگر آن كه متوجه شويم كه منظور از آن «ميدان ديد تازه» كه نيما پيوسته بر آن اصرار مي‌ورزد، چيست. در اين پژوهش، طرح تئوريك آن «ميدان ديد تازه» به صورت شماتيك و تماتيك، نمايان و رد آن در شعر معلم اول و شاگردان او دنبال مي‌شود. اگر در اين پژوهش مطلبي تازه باشد، اين تازگي مديون خوانش دقيق نظريه‌هاي نيماست.