آن كبوتر ز لب بام وفا شد سفري ماهم از كارگه ديده نهان شد چو پري باز در خواب سر زلف پري خواهم ديد بعد از اين دست من و دامن ديوانه سري تا مگر باز به خاك سر كوي تو رسم چون صبا شيوه خود ساخته‌ام دربه‌دري منم آن مرغ گرفتار كه در كنج قفس سوخت در فصل گلم حسرت بي‌بال و پري