با نزديك شدن به اواخر قرن هجدهم، به تدريج نوعي حس اضطراب و بحران در رابطه نويسندگان و هنرمندان اروپايي با گذشته حماسي و باشكوهي كه از دوره باستان تا آن زمان تداوم يافته بود پديدار شد ـ گذشته‌اي كه سنت معنوي اروپاييان به شمار مي‌آمد. هنرمندان در برابر عظمت دستاوردهاي باشكوه دوران باستان و نفوذ و نيروي آمرانه آن، و حتي در برابر دستاوردهاي گذشته بلافصل خويش احساس ناتواني و از پاافتادگي مي‌كردند، و اين احساس به زودي در بازنمايي‌هاي هنري آنان انعكاس پيدا كرد. تصاوير نيمه‌تمام، «برش‌ها»، قطعه قطعه‌سازي‌ها، ويرانه‌ها و قطعه عضوها همه حاكي از احساس نوستالژي براي تماميتي از دست رفته و غيرقابل مطالعه، و رنج از فقدان اين كليت اتوپيايي بود. تمهيد «برش» چشم‌اندازي كاملا مدرن از جهان ارائه داد، كه اساسا مي‌توان آن را جوهره مدرنيته به شمار آورد. ناكلين در بدن قطعه قطعه شده با مشاهده و بررسي بازنمايي‌هاي تكه تكه، تب‌واره، و مثله شده فيگور انسان در آثار نوكلاسيك‌ها، رمانتيك‌ها و... هنرمندان مدرن ـ از فوسلي، تا امپرسيونيست‌ها، پست امپرسيونيست‌ها، پس از آن‌ها ـ اين تحولات را رديابي مي‌كند. ليندا ناكلين منتقد و مورخ برجسته هنر، پيشگام حوزه تاريخ هنر فمينيستي، و استاد كرسي ليلا اچسون والاس در هنر مدرن در انستيتوي هنرهاي زيباي دانشگاه نيويورك است. از جمله كتاب‌هاي پرشمار او مي‌توان از زنان، هنر، قدرت و مقالات ديگر (1989)، سياست‌شناسي تصوير (1991) و بازنمايي زنان (1999) نام برد.