محبوبم از سفر بازگشت در من نگريست و گفت: تو مرده‌اي. و شب را گذراند در حالي كه در مزرعه‌هاي من مي‌تاخت و گنجشكان مهاجر را صدا مي‌زد و شاخه‌هاي مرا با شبنم مهرباني و جنون آب مي‌داد. سپيده دمان گل‌هاي سرخ من، با گرمي و نور شكفتند و گنجشكان به شاخسار من بازگشتند و درختانم جوانه‌هاي شفاف و و زرين درپوشيدند آنگاه، يار نفسي برآورد دلتنگ‌ كه: " بايد بروم"