اين کتاب کند‌و‌کاو باريک‌بين و جهان‌شمول درباره موضعِ به‌ظاهر موحشِ بازنمايي‌هاي بدن‌هاي بي‌مرده و کالبدهاي بي‌جان در سينماست تا نويسنده «مسائل نظريه و نقد فمينيستي فيلم، نظريه روايت، مسائل فلسفه معاصر، معناي بازيگري در سينما و بسياري موضوع‌هاي ديگر» را با نگرشي نقادانه در کتاب به بحث بگذارد. لزلي استرن براي اين منظور فيلم‌ها و فيلمسازان گوناگوني را در تحليل‌ خود گنجانيده است: ژان‌لوک گُدار، آلفرد هيچکاک، اورسن ولز، ميکل‌آنجلو آنتونيوني، جان فُرد، انيِس واردا و توماس گُتيِرِس آلِئا، فيلمساز فقيد کوبايي، و بسياري فيلم و فيلمساز ديگري در اين بين. با اين حال، او براي پيشبرد بحث‌هايش بر سه فيلم تمرکز مي‌کند و به جزئيات آنها مي‌پردازد: واپسين فيلمي که ماکس اُفولس در هاليوود ساخت، لحظه غفلت (1949) با نقش‌آفريني جون بِنِت؛ فيلم استرالياييِ داستان ژاپني (2003) ساخته کارگردان زن استراليايي سو بروکس؛ و خانه‌به‌دوش (1985) ساخته انيِس واردا. استرن در هر گامي که برمي‌دارد صدايي منحصربه‌فرد و سبک تحريري شخصي و شاعرانه در کار مي‌کند که حاصل فهم دقيق فلسفه مدرن، از جمله مارتين هايدگر و برونو لاتور، و دلدادگي عميق به همه اشياي سينمايي، اعم از مرده و زنده، است. لزلي استرن استاد دانشکده هنرهاي بصري در دانشگاه کاليفرنيا در سن‌ديگو است. او نويسنده کتاب‌هاي ارتباط اسکورسيزي و کتاب سيگاري‌ها و يکي از ويراستاران کتاب وال? تو شدن: جستارهايي درباره سينما و اجرا است. آثار او درحدفاصل حيطه‌هاي رشته‌هاي مختلف حرکت مي‌کند، هم شامل نظريه مي‌شود هم توليدهاي غيرنظري. او نوشته‌هاي فراواني در حوزه‌هاي فيلم، اجرا، عکاسي، تاريخ فرهنگ و فمينيسم منتشر کرده است، و جستارهايش در نشريه‌هايي چون؛ اسکرين، M/F، camera obscura، Film Reader، Image Forum (به زبان ژاپني)، Trafic (به زبان فرانسه)، Emergences و Critical Inquiry نشر يافته‌اند.