خوشحالم كه طي اين همه سال، تحت هر شرايطي، از دويدن دست بر نداشته‌ام. دليل خوشحالي‌ام آن است كه رمان‌هايم را دوست دارم. حالا هم سخت مشتاقم كه ببينم رمان بعدي چه از كار در خواهد آمد. من نويسنده‌اي هستم با محدوديت‌هاي خاص خود ـ آدمي ناكامل با يك زندگي ناكامل و محدود ـ و اگر هنوز هم چنين حسي به كار خود دارم پس بايد گفت كه راه درست را انتخاب كرده‌ام. شايد اغراق باشد كه آن را معجزه بخوانم ولي در واقع همان حس را دارم. اگر دويدن‌هاي روزانه در راه برآوردن خواسته‌ام به من ياري رسانده، پس بايد بسيار سپاس‌گذار آن باشم.