با خود مي‌انديشم: ‹‹اي مرد بدبخت! تو نيز مانند ساير همنوعانت قلبي در سينه‌ات مي‌طپد و اعصابي داري كه در برابر غم‌ها و شادي‌ها حساسيت نشان مي‌دهد. چرا بيهوده سعي مي‌كني عكس‌العمل قلب اعصابت را از شنيدن خبر اين فاجعه پنهان داري؟ چرا مي‌خواهي وانمود كني كه خونسردي و آرامش خود را از دست نداده‌اي؟ اين كبر و غرور تو نمي‌تواند خدا را فريب دهد!››