جمعي از نظريه‌پردازان تئاتر سده بيستم، در قياسي تشبيهي با كتاب‹‹تئاتر و همزادش›› اثر آنتونن آرتو كه ‹‹عهد عتيق›› تئاتر لقب گرفته است، اين اثر را ‹‹عهد جديد›› ناميده‌اند. گروتفسكي در اين كتاب با رويكردي نقادانه به نظريه‌هاي آرتو، رهيافتي عملي از انديشه‌هاي او به دست مي‌دهد و تجربه سال‌ها فعاليت نمايشي خود را بي‌پرده و صادقانه در اختيار نسل‌هاي پس از خود مي‌گذارد. اما اين اثر دامي نيز پيش پاي خواننده مي‌گسترد: گام نهادن در راهي كه گروتوفسكي در آن پاي گذاشت. و خود او به صراحت به اين نكته اشاره مي‌كند. در واقع اين كتاب بيش از آن‌كه خواهان آموزش روشي به خواننده باشد، روش‌شناسي كار تئاتر را به مخاطبان آموزش مي‌دهد. پس هر رهروي خود بايد مسير بالندگي و پويندگي خويش را كشف كند. گروتوفسكي تنها در دالان را نشان مي‌دهد؛ پس جريده رو كه گذرگاه عافيت تنگ است.