«شين گكي» يا نمايش جديد، عنوان عامي است براي تجربه‌هاي نمايشي ژاپن اواخر قرن نوزدهم ـ عصر مي‌جي به بعد ـ كه فارغ از قالب‌هاي سنتي «نو» و «كابوكي» و تحت‌ تاثير آشنايي با درام اروپايي مي‌كوشيدند با جهان معاصر، نزديك و منطبق باشند و به نيازهاي عصر نوين پاسخ بدهند. نمايش‌نامة «ديوانه بر بام» آشكارا يك شين گكي است كه شكل تازه را با مضمون نوين ـ رد خرافات و نفي نياز به واسطه براي برقراري ارتباط با آسمان يا روح طبيعت ـ پيوند مي‌زند. در اين نمايش سنت، يكسره نفي نمي‌شود گرايش به تفكر ذن در تاكيد نهاي? نويسنده بر روح اوج گرفتة برادر ديوانه و توانايي آشكارش در برقراري ارتباط مستقيم و بي‌واسطه با خدا عيان مي‌شود ـ تجدد برادر تحصيل‌كرده همان‌قدر كه از پذيرش خرافات سنتي تن مي‌زند، وجه هم‌دلانه و گوهر انساني سنت را به ستايش عقل محض ترجيح مي‌دهد. صحنة پاياني، صحنة حلول خداوند در كالبد برادر بزرگ‌تر و اندوه برادر كوچك‌تر است، از اين كه «عقل»، پاي او را بر زمين نگه داشته است. مفاهيم سنتي «جنون» و «خرد» در نمايش‌نامه محك مي‌خورند؛ و نويسنده راه ميان‌بري به سوي خوشبختي عرضه مي‌كند: شيدايي، فارغ از هر آداب و ترتيبي.