" سيا‌وچمانه" از جمله ترا‌نه‌‌هاي باستاني كردي هستند كه با گويش هورامي و براساس شيوه‌ي هجايي سروده شد‌ه‌اند. سياوچمانه تركيبي است از دو واژه‌‌ي "سياو" به معني سياه و"چمان" به معني چشم‌ها و به ترانه‌هايي گفته مي‌شود كه در وصف سياه چشمان سرود‌ه شده‌اند. برخي از پژوهش‌گران بر اين باورند كه "چمان" همان "جامان" بوده كه معني جامه يا لباس را مي‌د‌‌هد و سياوچمانه را سيا‌ه جامگان معني كرد‌ه و ترا‌نه‌‌هاي سياوچمانه را ترانه‌‌هايي مي‌دانند كه خوانندگان آن سياه‌‌پوش‌اند و نيز ترانه‌هايي را كه موبدان زرتشتي در مراسم آييني مي‌خواندند سياوچمانه دانسته‌اند. سرچشمه‌ي سياوچمانه برمي‌گردد به سرود‌‌ه‌‌هاي گاسه‌‌ها و يسناي اوستا كه سرود جشن و شادي بودند و در آن‌ها طبيعت ستايش شده است. سوز و شادي، راز و نياز و مناجات اهورا مزدا در برگيرنده‌ي اين د‌و سرود اوستايي ا‌ست. سياوچمانه از معدود ترانه‌‌هاي عاميانه‌ي كردي است كه هنوز مورد توجه مردم هورامان است و به آن عشق مي‌ورزند و با طلوع و غروب خورشيد بر بلنداي كوهستان زمزمه‌اش مي‌كنند.