خاطرات مردي که ديگر نه از چيزي مي‌ترسد و نه چيزي براي پنهان‌کردن دارد از همان کودکي اجـرا مي‌کـردم. مادرم مـرا از سه‌چهارسالگي سينما مي‌بـرد. روزهـا در کارخانه سخت کار مي‌کرد و وقتي به خانه برمي‌گشت، با من که تنها همدمش بودم، به سينما مي‌رفتيم. نمي‌دانست کـه دارد آينـده‌ام را مي‌سازد. چيزي نگـذشت کـه از ديـدن بازيگرهـا روي پـرده‌ي سينما خـوشم آمـد. چـون هم‌بـازي نـداشتم و هنوز تلويـزيـون نداشتيم، تنها کـارم اين بود کـه بـه آخرين فيلمي فکر کنم که ديده بودم. شخصيت‌هاي فيلم را در ذهنم مجسم مي‌کردم و در آپارتمان‌‌مان يکي‌يکي به آن‌ها جان مي‌دادم. خيلي زود ياد گرفتم با تخيلاتم دوست شوم. گـاهي راضي‌بـودن از موهبت تنهايي، هم خوب است هم بد؛ به‌خصوص براي نزديکان و خانواده‌ات. وقتي سيزده‌ساله بودم در نمايش کلاسي‌مـان قبل از اين‌که روي صحنه بروم، يکي گفت که والدينم بين تماشاگرها هستند. مادرم و پدرم بين تماشاگرها. واي نه! احتمالاً در کـل زندگي‌ام اولين بار بود که آن‌ها را کنار هم مي‌ديدم. مي‌خواهم بگويم، مي‌توانيد تصورش کنيد؟ اين همان اتفاقـي بـود کـه هميشه آرزويش را داشتم، فقط بهش آگـاه نبودم. هـر بچه‌اي دلش مي‌خواهد پدرمادرش با هم باشند. اين يعني امنيت. يعني خانواده. داشتم احساسي را کشف مي‌کردم که گم‌اش کرده بودم؛ احساس پيوند. آن‌ها داشتند با هم دوستانه صحبت مي‌کـردند، بدون بحث و دعوا. يک لحظه، پدرم حتي دست مادرم را لمس کرد. داشت باهاش شوخي مي‌کرد؟ آن‌قدر طبيعي و بي‌آلايش بود کـه از خودم مي‌پرسيدم اصلاً چرا از هم جدا شدند؟ نمايش، هرچند کوتاه، دوباره به هم نزديک‌شان کرده بود. هر چيزي که روي دوشم سنگيني مي‌کرد برداشته شده بود؛ چون در آن لحظه، دو نفر از من مراقبت مي‌کردند. بـازي در نمايش، پدرمادرم را دوبـاره کنار هـم آورده و حس تعلق‌داشتن بـه چيزي را به من داده بود. من کاملِ کامل بودم. چنين حسي را بـراي بار اول در زندگي‌ام داشتم و بعد از بين رفت. (از متن کتاب) «خاطراتي نـادر از چهره‌‌اي مشهور کـه بـه‌راستي اثـري ادبي است. بـه همان اندازه کـه طنزآميز است، تأمل‌برانگيز نيز هست و داستان‌هـاي پشت پرده‌ي دوران کودکي سخت، فيلم‌هاي ماندگار و سفر به جايگاه اسطوره‌ها را روايت مي‌کند.» (مجله‌ي پيپل)