بالأخره بهار آمده بود و من زمستان سخت و زوال ازدواجم را فراموش کردم و براي مدت کوتاهي شدم کودک ده‌ساله‌ي سال‏‌ها پيش. نسيم کم‏‌جان بهاري را در آغوش گرفتم و روح کتاب‏‌هايي که در خورجين‏‌هايم مملو بود به جانم رسوخ کرد ــــــ زندگي داشت جان ديگري در من مي‌‏دميد. پاشنه‌‏هايم را به حيوان کوبيدم، چُش‏‌چُش کردم و او را به چهارنعل‌تاختن تهييج کردم. از اين‌که توانسته بودم به مسير کتاب‌دهي برگردم دلم گرم شده بود. مسرتي همراهش بود که باعث مي‌‏شد کم‌تر گِله و شکايت کنم و جواني سپري‌شده و آرزوهايي را که در يک زندگي سخت، در يک سرزمين سخت و تحت تأثير مردمي با افکار بسته و متعصب بر باد رفته بود ناديده بگيرم.