در اين کتاب ژاک رانسير نقد خود بر مدرنيسم و ضميمه ي پسامدرن آن را به گونه اي ريش هاي مطرح ميکند. او زمان تک خطي و انحصاري آنها را در تقابل با درهم بافتگي زمان مندي هاي جاري در روندهاي تازه ي رهايي و انقلاب هاي هنري قرار داده و نشان ميدهد که خود اين تکثر به جنبه ي دوگانه ي زمان اشاره دارد زمان صرفاً خطي نيست که از گذشته تا آينده ترسيم شده باشد بلکه شکلي از زندگي است که با سلسله مراتب ديرينه اي ميان کساني که وقت دارند و کساني که وقت ندارند مشخص مي شود اين سلسله مراتب که در انگاره ي مارکسيستي پيش قراولان تداوم يافته و در مدرنيسم کلمنت گرينبرگ عيان شده همچنان بر اکنوني که به افسانه ي ضرورت تاريخي و متخصصان آن وابسته است حکم ميراند در مقابل رانسير نشان ميدهد که گسست از مفهوم سلسله مراتبي زمان که امرسون در نگاه خود به شاعر جديد تقرير کرده بر تصور کاملاً متفاوتي از امر مدرن دلالت دارد رانسير تحقق اين امر را در دو هنر حرکتي سينما و رقص ميبيند هنرهايي که در ابتداي قرن بيستم تقابل ميان آدميان آزاد و ماشينگونه را به بهاي نماياندن شکاف بين انقلاب هنرمندان و انقلاب راهبرد پردازان برچيدند