کامو درباره نويسنده و حرفه‌اش مي‌گويد: نويسنده "نمي‌تواند در خدمت کساني باشد که تاريخ را برمي‌سازند؛ بلکه بايد در خدمت کساني باشد که تاريخ را تحمل مي‌کنند... سکوت يک زنداني ناشناس، رهاشده و تحقيرشده در گوشه‌اي از دنيا، کافي است تا نويسنده را از آوارگي‌اش نجات دهد، زماني که نويسنده در ميانه زندگي آزاد و ممتاز خود از فراموش کردن اين سکوت امتناع بورزد و آن را با توسل به هنرش فرياد بزند". کامو به اين جمع‌بندي رسيد که شرافتِ حرفه نويسندگي "هميشه ريشه در دو تعهد دشوار خواهد داشت: امتناع از دروغگويي درباره آنچه مي‌دانيم و ايستادگي در برابر بيداد." كتاب زندگي‌اي كه ارزش زيستن دارد به دو موضوع كمتر ديده شده در آثار كامو مي‌پردازد: «سكوت» و «پايبندي». سکوتي که بر اثر حضور ساکت و خاموش مادر در آثار کامو بازتاب يافته، و تنها آرزوي کامو اين بود که کاش مادرش مي‌توانست هر آنچه نوشته بخواند. فصل «پايبندي» اما به تأثير پدر در زندگي کامو اشاره دارد، پدري که او فرصت نکرد هيچ‌وقت بشناسدش اما در تمام عمر به تنها آموز? او پايبند ماند: پايبندي به انسان و ذات انساني.