اگر نقد اجتماعي در سينما معنايي داشته باشد، نمي‌تواند معنايش جز اين باشد: توليد فهم کامل و کسب آگاهي، از طريق ايضاحي که انتظارات و محتواهاي هنجاريِ موجود در اين روال‌ها را عيان مي‌کند. نقد اجتماعي با اين واقعيت آغاز مي‌شود که درمي‌يابيم چيزي غلط است، که چيزي در روابط اجتماعي‌مان مي‌لنگد، که چيزها در زندگي اجتماعي‌مان در واقع آن‌گونه که بايستي پيش بروند پيش نمي‌روند. چنين ادراکي خواه از اينکه زندگي اجتماعي ما آن‌گونه که بايد باشد سپري نمي‌شود خواه از اينکه اين زندگي اجتماعي شکننده است (زماني که امور نسبتاً خوب هستند) يا چيزهايي که مي‌توانستند سرانجام خوبي داشته باشند ولي پايان ناکامي دارند، چنين ادراکي بنابراين نوعي از تفکر را فعال مي‌کند که مي‌توانيم بگوييم از نوع نقد اجتماعي يا برآمده از نقد اجتماعي است.