ليکو شعري شفاه يست. ت کبيت يست هجايي و مقفّا. ليکو نيز مانند زبان بلوچي از روزگاران دور و ناشناخته ادبيات و موسيقي ايران خودش را به امروز رسانده است و بازمانده از الحان يست که پيش از ه مدستي شعر پارسي و عروض عربي، سر بر آسمان ادب و هنر ايران داشت هاند. ليکوها بيشتر ده هجاي ياند ولي ليکوزنان بلوچ، آرشه که بر سيم سروز م يکشند ابايي ندارند از افزودن چند هجاي خرد هتحريري به شعر، براي پاس خگويي به نواي ساز؛ از همين «اي دوست » گفت نها و «امان امان » برآورد نهاي آوازندگان پارس يخوان که رايج است و بسيار شنيد هايم.