براي همه ما اتفاق افتاده که نام کسي را فراموش کنيم، يا براي کاري به اتاقي برويم ولي يادمان نيايد آنجا چه‌کار داشتيم. اگر بيش از چهل سال داشته باشيم چنين فراموشي‌هايي اغلب نگرانمان مي‌کنند. آيا هم? فراموشي‌ها کاملاً طبيعي‌اند؟ مغز ما اساساً طراحي شده تا هر چيزي را به ياد بسپارد يا فراموشي بخشي از انسان بودنِ ماست؟ آيا خاطرات فراموش‌شده براي هميشه از دست رفته‌اند يا مي‌توانيم دوباره آنها را بازيابي کنيم؟ حافظه چگونه عميقاً تحت‌تأثير معاني، احساسات، خواب و اضطراب‌هايمان قرار دارد؟ ليزا جنووا، داشمند علوم اعصاب و نويسند? داستان هنوز آليس، با زباني ساده و جذاب از شکل‌گيري حافظه و سازوکار بازيابي آن مي‌گويد، کاوشي شگفت‌انگيز در مورد ظرافت‌ها و پيچيدگي‌هاي به‌يادآوردن و فراموش کردن. در کتاب به ياد دار ليزا جنووا با شرحي روشن و صريح به ما نشان مي‌دهد که چگونه از حافظه به‌عنوان يکي از حياتي‌ترين کارکردهاي مغزمان به بهترين شکل استفاده کنيم. اما مهم‌تر از آن، به ما مي‌آموزد گرچه حافظه موهبتي است بي‌نظير، خويشتنِ حقيقي‌مان بسيار بيش از آن چيزي است که مي‌توانيم به ياد آوريم. (رودولف تانزي، استاد عصب‌شناسي دانشکد? پزشکي هاروارد)