آيا ابراز وجود و عرض اندام فعالانه‌ي هر مردمي، در مقام تجسم يک «ما»ي جمعي که خود را از يوغ قدرت‌هاي نهادينه‌ي موجود رهانيده است، ديگر نبايد شأن تجويزي عام داشته باشد؟ و آيا نقش نظريه‌ي سياسي را زين پس بايد محدود کرد به گوشزدکردن و پاييدن و واسازي بي‌پايان سلسله‌مراتب‌ها و استثنا کردن‌هاي ناگزيري که بدون آن هرگز هيچ مردمي قادر به تأسيس و تقويم خويش نبوده است؟ اگر نه، آنگاه پرسش اين است: آيا مي‌توان بدون تعميم نارواي تاريخ خاص يک ملت، چه آمريکا چه فرانسه، در حکم الگويي کلي براي تمامي ملت‌ها، مقوله‌ي مردم را از زير آوار درهم تعصب‌هاي ملت‌پرستي و توسعه‌طلبي‌هاي امپرياليستي بيرون کشيد و در جهت رهايي حقيقي انسان‌ها به کار بست؟ و اگر چنين است، آيا کار نظري، خواه در حيطه‌ي فلسفه خواه جامعه‌شناسي، خواه در ميدان علوم سياسي تحقق يابد، خواه در زبان‌پژوهي و پژوهش هنر، در عمل به افزايش اين توان بالقوه‌ي سياسي کمک مي‌کند؟ يا نه، پشت راديکاليسم ابطال‌ناپذيري سنگر مي‌گيرد که مختص آن انگشت‌شمار کساني است که بيرون گود مي‌ايستند يا به کردار وکلاي فرصت‌طلب و طماع بحران‌ها را تک به تک رصد مي‌کنند، و تواني بي‌همتا براي انگشت نهادن بر نقاط کور سياست معاصر دارند، خواه در جناح چپ، خواه در جبهه‌ي راست؟ قمار نظري متون گردآمده در اين کتاب باوري واحد است: اين باور که تقسيم‌ها و طردهايي که مردم را همواره از يکي بودن بازمي‌دارند نه تنها موانعي برنداشتني ايجاد نمي‌کنند که مقوله‌ي «مردم» را در مقام عمل ناکارآمد، تازه اگر نگوييم در کل دست‌نيافتني، مي‌گردانند، بلکه جزء لاينفک کارآمدي آشنا و در عين حال غريب اين مقوله در سياست اند.